دریک کویــرتشــنه چون یک نهــال سوزان

سرمی کـشم بـه دنیــا بی التماس بــاران

تـا بـــا ســلام ســـاده دنـیـــا مــــرا ببیـــند

حتـــا اگــر مــیـان مـا هـست صــد بیــابـان

چشـمــان برگی من ســوی خــدا گشوده

لبهای من به سمت خورشید سبزو خندان

گل می کنم که از سبز ؛ جنـگل بگسترانم

حتــا بــدون یک جــو ؛ حتــا بــدون امــکـان

تا ســایه ای بــسازم در زیر داغ خورشــید

می مــانم آنچــنــان که باید بمـانم عــریان

تا در ترک ترک از صــحرا شــوم ســراســر

صحرا شــود پر از من ؛ تا من شوم فـراوان